#2 Jack Harrison | #24under24pl 2017

Kasia Przepiórka 8 stycznia 2018 #24under24, New York City FC Dodaj komentarz 2,339 Wyświetlenia

Jack Harrison

Data urodzenia: 20 listopada 1996, 21 lat

Narodowość: Anglia

Zespół: New York City FC

Pozycja: prawoskrzydłowy (napastnik)

Status: #1 SuperDraft 2016

Zarobki: 165 500$ (rocznie)

Wartość: 1,75 mln €

Akademia Manchesteru United

Jack Harrison urodził się w Anglii, a dokładnie w tym owianym sławą Stoke, gdzie wieczory są chłodne i deszczowe. Jednak to nie tam rozwijał swoje piłkarskie umiejętności, bo skoro piszę o zawodniku, który jest na drugim miejscu naszego rankingu, to chyba jasne, że jest piłkarzem i to całkiem dobrym. Swoją drogą, gdyby nie debiut Atlanty United w tym sezonie, najprawdopodobniej nie miałby tak poważnej konkurencji i skończyłby na pierwszym miejscu. Wróćmy jednak do samego rozwoju Jacka Harrisona, który pierwsze kroki stawiał w akademii Liverpoolu, w wieku siedmiu lat przeniósł się do akademii Manchesteru United i tam spędził kolejne siedem lat swojego życia.

*Jack Harrison za czasów gry w akademii Manchesteru United, fot. Debbie Harrison*

Kiedy Harrison miał 13 lat, jego matka postanowiła rozważyć wszystkie drogi edukacji syna, przewidując ryzyko związane z nadzieją, że piłka nożna będzie jedyną ścieżką kariery Jacka:

„Chciałam pomóc znaleźć mu równowagę (chodzi o karierę i edukację, przyp.). Myślę, że to trochę pułapka rodzicielska, kiedy zapisujesz małe dziecko do akademii, a potem wkładają wszystkie swoje siły i cały swój wysiłek w futbol, futbol, futbol… Nie sądzę, żeby to było dobre”.

Debbie wychowywała samotnie swojego jedynego syna, chciała dla niego jak najlepiej. Uznała, że Ameryka to idealne miejsce do rozwoju zarówno sportowego, jak i edukacyjnego. Początkowo Jack był nastawiony do tego pomysłu mocno sceptycznie. Mama pokazywała mu zdjęcia znanych sportowców, których on nie rozpoznawał. Wtedy Debbie wytłumaczyła mu, że osiągnęli sukces na dwóch polach i jest to duży profit. Po latach sam Jack tłumaczył, że mama bała się, że kontuzja może zakończyć jego karierę, a on nie będzie miał planu B. Ten miała dać edukacja w USA. Stąd przeprowadzka do Massachusetts.

Golden Boy

Przeprowadzka do USA była ryzykownym ruchem, mama Harrisona wspomina to tak:

„Przeprowadzka do Berkshire to był bardzo ważny krok, ale wszystkie wątpliwości rozwiały się już pierwszej nocy, kiedy Jack powiedział: <Mamo, uwielbiam to miejsce. Wiewiórki są ogromne!>. Wiedziałam, że będzie dobrze”.

Mama miała nosa. Jack Harrison szybko stał się gwiazdą w Berkshire School. W 2014 roku wygrał USYSA Golden Ball, rok później został laureatem najbardziej prestiżowej indywidualnej nagrody dla młodych sportowców z amerykańskich szkół średnich, czyli Gatorade Player of the Year. Przez trzy lata strzelił 44 gole i zanotował 65 asyst. Jack Harrison spełniał swój amerykański sen. Sukcesywnie wypełniał kolejne kroki planu, którego efektem miał być awans do Major League Soccer.

*Statuetkę Gatorade National Player of the Year wręczał mu Taylor Twellman, fot. Berkshire School*

Kolejnym krokiem był uniwersytet Wake Forest. W pierwszym sezonie rozegrał wszystkie 22 mecze, wyrównując rekord zespołu, strzelając w jednym roku 8 goli i notując 11 asyst, co dało 27 punktów w klasyfikacji kanadyjskiej. Został wybrany oczywiście Rookie of the Year. Już wtedy był za dobry na ligę uniwersytecką. Podpisał kontrakt z Generation Adidas i mógł przedwcześnie opuścić uniwersytet i być branym pod uwagę w SuperDrafcie 2016.

Na Uniwersytecie Wake Forest spędził tylko rok. Rozegrał wszystkie mecze (22) i wyrównał rekord drużyny, strzelając 8 goli i notując 11 asyst (27 punktów w klasyfikacji kanadyjskiej), fot. Wake Forest University

SuperDraft 2016

Ponoć już w szkole średniej skauci NYCFC mieli oko na postępy Jacka Harrisona. Jego rozwój śledził dyrektor generalny klubu – Claudio Reyna, który obserwował młodego gracza, który grał też w Manhattan Soccer Club – młodzieżowym klubie afiliacyjnym New York City FC. Jack Harrison został wybrany numerem pierwszym przez… Chicago Fire. I tutaj do akcji od razu wkroczyli działacze NYCFC, którzy wymienili go za czwarty wybór (Strażacy wybrali wtedy Brandona Vincenta, #10 naszego rankingu) i allocation money. Jack Harrison był dla nich zbyt cenny. Jak się okazało, mieli całkowitą rację.

„Byłbym szczęśliwy w każdym miejscu, ale jestem wdzięczny, że NYCFC wyciągnęli do mnie rękę i zrobili wszystko, żebym dla nich grał. Miło znów tu być. Poza tym wspaniale mieć wokół siebie przyjaciół, którzy zawsze mnie wspierają” ~Jack Harrison

To było spełnienie marzeń, a jednocześnie okres wytężonej pracy. Jack nie zrezygnował także z nauki. To akurat był główny element jego umowy z mamą, której zawdzięcza niezwykle dużo.

*Patrick Vieira, mama, Jack i Claudio Reyna po wyborze w SuperDrafcie. Taylor Twellman, twierdził, że to najlepszy ofensywny gracz spośród stawki, fot. mlssoccer.com*

Pod skrzydłami Patricka Vieiry

19-letni chłopak rozwijał swoje umiejętności pod czujnym okiem Patricka Vieiry, Franka Lamparda, Andrei Pirlo i oczywiście mentora – Davida Villi. Początek sezonu 2016 spędził na leczeniu kontuzji, ale kiedy tylko wrócił do dyspozycji, od razu dostał szansę. W meczu z NY Red Bulls wszedł z ławki, w pierwszym spotkaniu od pierwszej minuty (3 czerwca, Real Salt Lake) strzelił gola przed własną publicznością. Debiut marzenie. Pierwszy sezon w Major League Soccer to 21 meczów, 4 gole i 7 asyst. Tytuł Rookie of the Year przegrał tylko z Jordanem Morrisem. W porównaniu z Khirym Sheltonem (#2 SuperDraftu 2015) rozegrał zdecydowanie lepszy pierwszy sezon.

„Byłem wielkim fanem Liverpoolu i Stevena Gerrarda, więc oglądanie Franka grającego przeciwko niemu było świetne. Teraz ja jestem z nim w jednej drużynie i gram przeciwko Gerrardowi. To jest naprawdę fantastyczne” ~Jack Harrison

2017: magiczny duet z Villą

Drugi sezon w profesjonalnej piłce często weryfikuje piłkarzy. Rookie of the Year 2015 Cyle Larin zanotował spadek formy, ROTY 2016 – Jordan Morris część sezonu stracił przez kontuzje, ale również nie zachwycał. Tymczasem Jack Harrison wszedł na wyższy level. W sezonie regularnym zagrał w każdym meczu, po Villi był drugim najważniejszym piłkarzem New York City FC.

JACK HARRISON, SEZON REGULARNY 2017

Harrison to gracz niebywale utalentowany i niebezpieczny. Ma świetnie ułożoną lewą i prawą nogę. Często dąży do pojedynków 1v1, kreując sytuacje kolegom w polu karnym. Na kilku metrach potrafi zgubić lub ośmieszyć rywala. Kapitalnie radzi sobie z doświadczonymi obrońcami i weteranami MLS. Gra przeciwko niemu jest niebywale niewygodna. W dodatku idealnie uzupełnia się Davidem Villą, ale potrafi wziąć ciężar gry na swoje barki (m.in. popisowy mecz z Yangelem Herrerą na wyjeździe z Columbus Crew). Nie boi się ważnych spotkań, potrafi grać pod presją i świetnie wywiązuje się ze swoich obowiązków. Zejście do środka i uderzenie z lewej nogi ma jedno z najlepszych w całej lidze. Zresztą jest to jego znak firmowy, zaraz obok tego stoją rajdy prawą flanką i celne wrzutki w pole karne oraz drybling. Jedynym mankamentem gry Harrisona jest defensywa. Kiedy NYCFC bronią całą drużyną, widać tam pewne niedociągnięcia. Nie oznacza to, że w ogóle nie potrafi bronić, bo świetnie sobie radzi w odzyskiwaniu futbolówek, ale w momencie, kiedy zespół zostaje przyparty do muru, rywale znacznie częściej atakują lewą stroną, licząc, że miną Harrisona. Jednak na przestrzeni sezonu również i tutaj widać postępy.

Powołanie do reprezentacji Anglii

Kiedy do młodzieżowej reprezentacji Anglii powoływany jest chłopak z Major League Soccer, wiedz, że coś jest na rzeczy. Co prawda Sheyi Ojo i Ruben Loftus-Cheek byli kontuzjowani, ale Jack Harrison wykorzystał swoją szansę w 100%. To był nagroda za świetny sezon w barwach NYCFC. Jednak mało kto wie, że za przelot do Anglii płacił z własnej kieszeni (£1200).

Czego życzyć Harrisowi? Ciągłego rozwoju, a w przyszłości podbicia Europy. Wyobrażacie to sobie? Chłopak wyjechał do Stanów Zjednoczonych, tam rozpoczął wielką karierę, a potem przeniósł się do Europy. To byłaby piękna historia!